Add a link to friends . Поделитесь с друзьями .

Search Blog Поиск по блогу

Monday 31 March 2014

Благословенный остров Корфу . "Corfu Island 2013" .

Лучше один раз увидеть , чем сто раз услышать !











 
 Рассказ Павла из Питера
 

После незабываемого отдыха на Закинтосе и Кефалонии, мы без всяких сомнений решили продолжить знакомство с Ионическими островами и выбрали для отпуска самый зеленый остров Греции.

Общая информация:
Остров Корфу расположен на северо-западе Греции. Корфу - это римское название острова, а Керкира (Κέρκυρα) - это название, используемое местными жителями. Площадь острова 593 кв.км. Самая высокая точка - гора Пантократор (906 м). Западную часть острова омывает Адриатическое море, а его восточную часть - Ионическое море. Находясь на севере острова, можно увидеть берега Албании, находящиеся всего в 1,5 километрах. Древнегреческие мифы рассказывают о том, что этот остров заложил бог морей Посейдон. Влюбившись в одну из дочерей рек, он похитил красавицу и поселил на острове в Ионическом море, столь же прекрасном, как и она. В честь любимой Посейдон назвал остров Керкира.

Поселились мы в живописной рыбацкой деревушке Бенитсес, находящейся у подножья красивой горы и всего в 12-ти км от столицы. Контингент отдыхающих тут в основном семейные пары с детьми и пожилые греки приехавшие с материка. В общем спокойная обстановка без клубов и дискотек. На наш взгляд это самое уютное место для проживания и очень удобное в плане расположения. А тем, кто любит тусовки, прямая дорога на самый юг острова, в деревушку Кавос, где большое количество ночных клубов и баров. 





Для передвижения по острову мы
 арендовали скутер Keeway Goccia, в дальнейшем прозвав его просто Гоша. Сразу надо сказать, что если Вы забыли водительское удостоверение дома, то арендовать машину или скутер не получится, ни под какими предлогами. Международные права с нас не потребовали, достаточно было просто российских (прим. в 2013 году). С правами категории "В" в большинстве прокатных конторах Вам дадут слабенький 50-ти кубовый скутер, но в некоторых ренткарах есть запасы переделанных скутеров, которые зарегистрированы как 50-ти кубовые и номера у них без флажка евро союза, но уже более мощные 125 кубовые, как раз для нас!

Дороги на острове хорошего качества. Трафик загружен только в районе столицы Керкиры, особенно по утрам, а так передвигаться очень комфортно. Серпантины все в основном на севере в районе горы Пантократор. Особо сложных и опасных дорог мы не заметили. А вот с указателями, дела обстоят не очень хорошо, частенько проезжали нужные повороты. Поэтому лучше всегда при себе иметь дорожную карту или хотя бы сфотографировать ее себе в телефон в любом супермаркете. 


 

Заправочных станций на острове много, поэтому сложно остаться без бензина. Стоимость 1 литра '95' = 1,75 евро. И кстати нужно напомнить о полиции. Хотя остров туристический и маленький, но полицейских на дорогах мы видели каждый день. А штрафы тут приличные! Например за езду в нетрезвом виде штраф до 2000 евро (вечером стоят на выездах из столицы). Проезд на красный сигнал светофора - 700 евро. Превышение скорости более, чем 30 км/ч - 350 евро. Парковка в неположенном месте, даже если там уже стоит куча машин и всего на 5 минут - 80 евро. Но греки предусматривает скидку в 50% от суммы штрафа для тех нарушителей, которые оплачивают его в течение 10 дней с момента нарушения. В общем лучше соблюдать правила, чтобы не испортить себе отдых. Первым делом мы решили посетить самую живописную часть острова - район Палеокастрица. Палеокастрица - это тихий курорт, который тянется вдоль нескольких красивых пляжей. Здесь большое количество гротов и невероятных по красоте бухт. Это излюбленное место отдыха знаменитостей и состоятельных людей. Встретить тут яхту с вертолетом считается обычным делом. Вода здесь удивительного цвета и настолько прозрачная, что отчетливо видно каждый камушек на дне, а лодки будто парят над водой. Цвет воды от лазурного до изумрудного, так и хочется поскорее окунуться. Но не тут-то было! Дело все в том, что вода в Палеокастрице всегда холодная, даже в самые жаркие месяцы, из-за подводных течений и ключей. Несмотря на изнуряющую жару мы так и не смогли решиться зайти в здешнюю ледяную воду. Поэтому просто наслаждались красотой этих мест. Из достопримечательностей в Палеокастрице можно посетить мужской монастырь "Теотоку" 13-го века, который расположен на вершине скалистой горы. В монастыре находится чудотворная икона Пресвятой Богородицы. Там же две смотровые площадки, откуда открываются восхитительные виды. Около монастыря есть небольшой вольер со всякой живностью (гуси, павлины, попугаи). Еще можно взять небольшую водную экскурсию, на которой можно полюбоваться Палеокастрицей с воды. Так же есть небольшой аквариум, со всякими рыбками обитающих в этих местах. Для обеда мы выбрали таверну с совершенно "типичным" греческим видом на улицу. Оттуда прекрасно видно бухту в виде сердца. На следующий день, проснувшись пораньше, мы решили проехаться по всему восточному побережью до самого севера острова. В приоритете у нас были безлюдные маленькие пляжи и бухты. Не любители мы больших песчаных пляжей. Поэтому пришлось проехать более 50-ти км пока мы не наткнулись на уютный галечный пляж Barbati. Вода тут кристально чистая, поэтому обязательно нужно брать с собой маску! Конечно рыбный мир в здешних морях скудный. В основном это маленькие рыбки "пилинг", которые с удовольствием погрызут Вас, если задумаетесь и будете стоять на одном месте. Немного полежав под утренним еще не палящим солнцем, мы отправились дальше. И добрались до пляжа Gialiskari. Пляж интересен тем, что часть его покрыта большими каменными плитами, которые сильно нагреваются от солнца и на них очень приятно лежать. К этому моменту наступает полуденное пекло. Температура в это время достигает по ощущениям 35-40 градусов. Спасают только водные процедуры. Климат на Корфу более мягкий и более влажный, чем на южных греческих островах и именно это способствует буйному росту всевозможной растительности. На острове буквально не осталось ни одной залысины на земле. Такое количество зелени не выросло бы без влаги, поэтому Корфу считают самым дождливым местом в Греции. Туристический сезон здесь самый короткий. Турфирмы конечно и в мае или в октябре с удовольствием отправят сюда людей, так как не им же мокнуть под дождем. Но тут даже летом иногда с материка налетают тучи и идут кратковременные дожди, в основном их притягивает гора Пантократор. Именно в этом районе мы попали в один из таких ливней. Для нас это было необычно, ведь на соседнем Закинтосе или Кефалонии в июле увидеть в небе маленькое облачко это уже было событие. Но к счастью тучи здесь не задерживаются и быстро рассеиваются. Те, кто знают кто такой Джеральд Даррелл, наверное знакомы с его произведением «Моя семья и другие животные», в котором он писал о многочисленных сухопутных черепахах на острове Корфу и в частности про свою черепаху по имени Ахиллес. Так вот, подъезжая к деревушке Калами, где жил Даррел в "Белом доме", мы совершенно случайно увидели дикую черепаху, медленно переползающую через дорогу! Нашей радости не было предела. Возможно мы встретили одного из потомков Ахиллеса! Жаль у нас с собой не было земляники, тогда бы мы это точно проверили.. =) После этого нам везде чудились черепахи, но к сожалению мы больше нигде их не встретили, даже в том же самом месте. Кстати помимо многочисленных бабочек, стрекоз, богомолов, цикад, жуков, сверчков и гекконов, на острове водятся большие змеи и мы чуть не наехали на одну такую. А так же водятся скорпионы, но их к счастью мы не встретили. Поэтому гуляя среди оливковых рощ и кустов надо быть предельно аккуратными и смотреть под ноги. Самым распространенным деревом на острове является олива и кипарис. Причем оливковые деревья здесь необычайно высокие, не такие как на других островах. И мы заметили, что жители острова немножко хитрят и не собирают оливки вручную, как это делают их соседи, а просто расстилают сетки и ждут пока они сами отвалятся. Так же на Корфу в большом количестве растут лимоны, апельсины, гранаты, виноград и кумкват, который является символом острова. Недалеко от Палеокастрицы раскинулась большая плантация, принадлежащая семье Мавроматис и фабрика на которой делают из кумквата ликеры и сладости. Ни один турист не уезжает с острова не купив в качестве сувенира эту вкуснятину. Еще Корфу очень порадует споттеров (любителей фотографировать самолеты), так как здесь прямо перед взлетно-посадочной полосой построен пешеходный бетонный мостик, с которого можно получить невероятные кадры. Ощущения непередаваемые, когда в 10-ти метрах над тобой с ревом турбин проносится многотонная махина. На Корфу самая короткая в Европе взлетно-посадочная полоса, она проложена по насыпи в заливе Халикиопулу и длина ее составляет всего 2375 метров. Поэтому при посадке самолет долгое время летит в паре десятков метров над водой, на уровне домов и создается такое ощущение, что самолет вот-вот сядет прямо в море. У многих кто сидит у иллюминаторов начинают играть нервишки. Пилотам изрядно приходится постараться, чтобы успеть затормозить или набрать скорость для взлета. Чтобы скоротать время до очередного самолета, можно покормить хлебом рыбок и крабов, живущих в большом количестве вдоль дамбы. Корфу всегда и все хотели завоевать, так как остров занимает стратегически выгодное положение. Поэтому в разные эпохи здесь властвовали греки, римляне, византийцы, венецианцы, французы и англичане, которые в 1864 году передали Корфу Греции. Для охраны острова были возведены две грандиозные крепости: Старая крепость (XV века) и Новая крепость (XVII века). Старую крепость заложили византийцы в VIII веке, а впоследствии достраивали венецианцы и англичане вплоть до XIX столетия. У подножия расположена церковь святого Георгия. Новую крепость заложили в 1577 году венецианцы, а впоследствии она достраивалась французами и англичанами. С крепостей открывается прекрасный вид на столицу и на все восточное побережье. Наиболее сильный след в архитектуре города, оставили именно венецианцы, владевшие островом более четырехсот лет. Поэтому прогуливаясь по узеньких улочках Керкиры, складывается впечатление, что находишься не в Греции, а в Италии. Старый город хорошо сохранился благодаря тому, что остров не затронули землетрясения, как, например другие Ионические острова, в 1953 году. Покровителем Корфу считается святитель Спиридон Тримифунтский, хотя он никогда не жил на этом острове, а жил на Кипре, но на Корфу его мощи были перенесены в 1456 году из захваченного мусульманами Константинополя, и с тех пор он телесно и пребывает здесь, защищая и помогая всем, кто обращается к нему с верой и молитвой.









Нетленные мощи святого Спиридона лежат в храме его имени и дважды в день серебряную раку открывают для всех верующих. Многие люди из разных концов света едут на Корфу именно для того, чтобы приложиться к чудотворным мощам. Мы не стали исключением. Честно скажу, на меня это произвело невероятное сильное впечатление! Храм небольшой, но очень красивый. По всему собору висит большое количество золотых и серебряных фигурок с изображением кораблей, машин, отдельных частей тела. Позже мы узнали, что эти фигурки подарены теми, кто получил помощь от святого.

Рака запирается с двух сторон на два замка, но бывают случаи, когда ключ не поворачивается в замке, тогда местные священнослужители знают - святителя Спиридона в раке нет, он ходит по миру и помогает людям, при этом его башмачки изнашиваются. Раз в год мощи переобувают, а башмачки разрезают на маленькие кусочки и дарят. Мощи весят как тело взрослого человека и чудесным образом не утрачивают свойств живой плоти, имеют температуру человеческого тела и сохраняют мягкость. Этот феномен пытались исследовать ученые со всего мира. Изучив мощи святого, которым почти 1700 лет, биофизики и биохимики лишь развели руками. Нет иного объяснения, кроме как чуда.

Мы не могли уйти не купив освященной иконы св.Спиридона. Слева от алтаря есть ризница, где сидит священнослужитель, который принимает записки и его помощник, который продает иконы. Рассказав, что мы из Санкт-Петербурга, священнослужитель обрадовался и начал вспоминать наши храмы, которые он знает. Еще заранее, я прочитал в интернете, что если сказать слово "φυλαχτο" и протянуть руку, то Вам дадут в конвертике оберег - кусочек бархатной туфельки св.Спиридона. И действительно, произнеся это слово, нам вынесли из соседней комнаты несколько конвертиков. Поблагодарив за такой бесценный подарок, мы в свою очередь тоже вручили небольшой сувенир из России. Но главным собором в городе считается Кафедральный, где хранятся мощи византийской царицы святой Феодоры, вместе с частицей мощей священномученика Власия, епископа Армении IV века. Каждый день порт Керкиры принимает минимум два круизных лайнера, вместительностью каждого около 3000 пассажиров и весь этот муравейник вылезает и обрушивается на маленькие улочки города. Но с 14:00 до 17:00 наступает греческая сиеста. Большинство магазинов закрывается и все местные жители в это время отдыхают. Так как из-за жары просто невозможно находится на улице. Передвигаться приходится по тени от домов. Город словно засыпает и только самые отчаянные, такие как мы, продолжают бродить под обжигающими солнечными лучами. Сувенирные лавки все же работают без перерывов и это прекрасная возможность без толкотни все осмотреть и купить себе чего-нибудь интересного. Ближе к вечеру город оживает и улицы снова заполняются туристами. Отдельного внимания заслуживает бесподобная греческая кухня, которая в свою очередь достаточно простая, но безумно вкусная и полезная. Уж и не знаю какое количество было съедено феты, оливок, свежих морепродуктов, овощей и оливкового масла за все время отдыха. Во всех тавернах меню примерно одинаковое и везде порции очень большие, можно смело брать одно блюдо на двоих. А что бы перекусить "дешево и сердито" частенько покупали Giros pita - это гениальное греческое изобретение! Если будете проезжать мимо пляжа Ipsos, то загляните в "Papagalos Fast Food", это что-то типо Макдональдса, только вместо гамбургеров, там питы со всевозможными начинками. Их логотип это большой красный попугай ара. Кстати пляж Ipsos нам очень понравился. Уютное место с хорошим галечным пляжем. Отсюда хорошо просматривается побережье и горы Албании. Казалось бы, между Корфу и Албанией всего пару километров, но берег Албании кажется пустынным, выделяется полным отсутствием растительности и на протяжении всего отпуска там висели облака. Любителям безлюдных мест понравится живописный пляж Avlaki, находящийся на северо-востоке острова. Но тут довольно ветрено, поэтому лучше располагаться в правом углу пляжа. Нас, ярых фанатов всякой живности, Корфу немного разочаровал отсутствием зоопарка, как например парк Аскос на Закинтосе. Но я все же нашел в интернете скудную информацию о неком подобии мини-зоопарка в поселке Aharavi. На деле это оказался небольшой аквапарк, рядом с которым было несколько вольеров с козочками, оленями и курицами, но и на том спасибо! Кстати на острове два аквапарка этот и еще один "AQUALAND", который находится в центре острова на главной дороге в Глифаду. Раз уж мы оказались в такой глуши острова, то решили доехать до поселка Сидари. Изюминка этого места в скалах из белого песчаника, нескольких прибрежных туннелей и пещер. Самый известный проход между двумя скалами называется Каналом Любви (Canal d’Amour). По легенде пара, проплывшая через Канал Любви, навсегда останется вместе. Но на море было сильное волнение и не было никакого желания спускаться в воду бившую о скалы. Песчаный пляж в Сидари нам не понравился. Вода была мутная и очень много водорослей, которые лежали целыми горами на берегу и слишком пологий заход в море. Чтобы окунуться придется пройти метров 250, зато очень подойдет для маленьких детей. Еще любителям больших песчаных пляжей понравится место под названием Agios Georgios на северо западе острова. Но мы таковыми не являемся, поэтому просто полюбовались пляжем со смотровой площадки. На вершину горы Пантократор мы не ездили, нам вполне хватило живописной горной дороги Aharavi-Lafkio-Petalia-Spartilas-Pirgi, на которую я нечаянно свернул пытаясь сократить путь домой. Под бесщадными лучами солнца мы еле доехали по этому горному серпантину. Но виды там открываются потрясающие. А после долгой дороги всегда было приятно искупаться в вечернем бассейне. Рядом с Корфу есть два самых маленьких острова Ионического архипелага: Паксос и Антипаксос. На них можно попасть купив экскурсию на корабле. Путь до них занимает 2,5 часа. Это время можно скоротать на верхней палубе (если найдется свободное место) или посидеть на нижней и поиграть в домино. Сначала нам показали гроты на острове Паксос. Где по легенде во время Второй Мировой Войны базировалась Греческая подводная лодка «Папаниколис». Затем корабль сделал остановку в Голубой лагуне на острове Антипаксос. Вот только большие корабли швартуются вдали от самого берега, поэтому приходится купаться в открытом море. Нам после такого долгого пути это не очень понравилось. Цвет воды здесь какой то невероятный! Даже не верится сначала. Следующим пунктом круиза стал город-порт Гайос на острове Паксос, где нас высадили на час, чтобы перекусить. На Паксосе всего несколько деревень, где живут крестьяне и рыболовы. Остров живет за счет оливковых рощ и туристов таких как мы. Городок красивый и ухоженный, но кроме одной набережной и многочисленных кафе, тут ничего нет. Общие впечатления от экскурсии смешанные. Слишком утомительный путь. Куда приятнее пересесть на уже родной скутер. Обязательное место для посещения это мыс Канони - визитная карточка Корфу. Отсюда открывается вид на церковь Влахернон (1685 г.) и остров Понтикониси, известный как "Мышиный остров". Согласно древней легенде, этот островок когда-то был кораблем Одиссея, но разгневанный Посейдон превратил его в камень. На острове расположен монастырь Пантократор, который был построен в 12-13 веках. Очень нам понравилась деревушка Доукадес (Doukades), с узенькими и гористыми улочками. Там мы наткнулись на необычный цветок. Сначала подумали, что пластмассовый, но позже узнали, что это пассифлора. Самым популярным пляжем на Корфу считается Glyfada, но я так и не понял почему, да и вода там была какая-то холодная, по сравнению с восточным побережьем. Недалеко от Глифады, в деревне Pelekas, находится смотровая площадка под названием "Трон Кайзера". Площадка была построена специально для императора Германии Вильгельма, правившего Грецией с конца XIX века. Перед началом Первой Мировой войны кайзер любил приезжать сюда и любоваться видами, открывающимися с высоты. И действительно, отсюда видно почти весь остров. Как всегда время пролетело незаметно, особенно на таком замечательном острове. Корфу оставил у нас очень яркие впечатления. За 15 дней мы не смогли объехать все достопримечательности и все пляжи, хотя накатали на скутере около 1300 км.

Очень надеемся, что еще подвернется возможность побывать на этом потрясающем острове.





Источник  http://frostydays.blogspot.ru/2014/06/corfu-island.html

Saturday 14 September 2013

The Miracle of St. Spyridon 70 years ago .


On 14 September 1943, Corfu was bombarded by the Luftwaffe; these bombing raids destroyed churches, homes, whole city blocks, especially in the Jewish quarter Evraiki, and a number of important buildings, such as the Ionian Parliament, the Municipal Theatre, the Municipal Library and others.Many christians refuged in Saint Spyridon"s church.A lot of buildings near the church was destroyed but not Saint Spyridon"s church


14 Σεπτεμβρίου 1943.Ο βομβαρδισμός της Κέρκυρας από τους Γερμανούς.


.. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, Ιταλοί και Κερκυραίοι χτύπησαν ένα γερμανικό πλοίο το οποίο επρόκειτο να αποβιβάσει στρατιώτες στις Μπενίτσες.. Οι νεκροί ήταν δεκάδες... Τον αρχικό αυτό ενθουσιασμό έμελλε να ακολουθήσει ο τρόμος, η οδύνη και η απόλυτη καταστροφή
Τη νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου του 1943, οι Γερμανοί απάντησαν με το χειρότερο και πιο φριχτό τρόπο... Η νύχτα αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως η χειρότερη νύχτα στην ιστορία της Κέρκυρας... Τα γερμανικά βομβαρδιστικά μεσα σε λίγες ώρες σκόρπισαν τον τρόμο και το θάνατο... Τα αεροπλάνα δεν έριχναν βόμβες, αλλά εμπρηστικά φύλλα, τα οποία εβαζαν απευθείας φωτιά σε ό,τι ερχόταν σε επαφή μαζί τους.. Την επίθεση διενήργησαν δέκα μόλις αεροπλάνα τύπου Χαίνκελ του Χ Αεροπορικού Σώματος. Ο κόσμος έντρομος εγκατέλειπε τα φλεγόμενα σπίτια του κατευθυνόμενος προς την ύπαιθρο, ενώ ολόκληρη η πόλη καιγόταν... Αλλοι ετρεχαν κλαίγοντας προς το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, με παιδάκια και εικόνες στις αγκαλιες τους... "Σώσε μας Αγιε' μου Σπυρίδωνα... Σταμάτα αυτό το κακό...."

Οι Κερκυραίοι παρακολουθούσαν με συντριβή ψυχής την ιστορική πόλη τους να καίγεται, θα ελεγε κανείς πως θρηνούσαν και θλίβονταν περισσότερο για τα μνημεία και τα καμένα δημόσια κτήρια παρά για τα ίδια τους τα σπίτια.- Λυπητερό θέαμα ήταν επίσης οι ανήμποροι θαμώνες του Γηροκομείου και του Ψυχιατρείου, ενώ τα παιδάκια του Ορφανοτροφείου μπόρεσαν και οδηγήθηκαν στα χωριά της Κέρκυρας...


Το παλιό δημοτικό θέατρο
Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε ίσως όταν το ομορφότερο κτήριο της πόλης, το περίφημο Δημοτικό Θέατρο, τυλίχτηκε στις φλόγες.. Το Θέατρο, που υπήρξε μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, που αντικατόπτριζε τον πολιτισμό της Κέρκυρας και των κατοίκων της και θεωρούταν ενα από τα καλύτερα θέατρα της Ευρώπης, καιγόταν μπροστά στα μάτια των Κερκυραίων.. Τα βελούδινα καθίσματα, οι βαριοί κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, τα κομψά αγαλματίδια και τα περίφημο φουαγιέ, στο οποίο γιορταζόταν το βενετσιάνικο καρναβάλι,είχαν παραδοθεί στις φλόγες.. Και μαζί με αυτά και όλο το αρχείο του Θεάτρου, με τις σπάνιες παρτιτού­ρες από τα κονσερτα και τις Όπε­ρες που είχαν δοθεί σε αυτό. Τα α­πομεινάρια έπεσαν στη συνέχεια θύμα των Δημοτικών Αρχών, όταν αποφασίστηκε η κατεδάφιση του λόγω "ανεπαρκούς στατικότατας", χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς ήταν δυνατή η ανοικοδόμηση του (τα θεμελια του Θεάτρου ήταν κατασκευασμένα από πορσελάνη). Στη θέση του υψώθηκε λίγα χρόνια αργότερα ένα τερατούργημα, στερούμενο πάσης καλαισθησίας και καλλιτεχνίας, και χωρίς την ανεπανάληπτη αρχοντιά του παλιού Δημοτικού θεάτρου...

Το θεατρο όμως δεν υπήρξε το μοναδικό θύμα της βαρβαρότητας των κατακτητών. Την ίδια μοίρα είχαν και η περίφημη Annunciata, η επιβλητικότερη καθολική εκκλησία της Κερκυρας, στον περίβολο της οποίας βρίσκονταν θαμμενοι οι νεκροί της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Μετά το βομβαρδισμό, τα οστά ήρθαν στην επιφάνεια, περισυλλέχτηκαν όμως λίγο αργότερα, και τώρα βρίσκονται σε τάφο στο Καθολικό Νεκροταφείο Κερκύρας. Ο κατεστραμμένος ναός κατεδαφίστηκε επίσης από τις Δημοτικές Αρχε'ς, παρ' όλες τις έντονες διαμαρτυρίες, και σήμερα το μισογκρεμισμένο καμπαναριό στέκει πληγωμένο στην είσοδο της Παλιάς Πόλης...

Η Εβραϊκή Συνοικία καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, ενώ η μία από τις δυο Συναγωγές κάηκε ολο-κληρωτικώς. Οι Γερμανοί επεμειναν στο βομβαρδισμό της συγκεκριμένης περιοχής, ενώ λίγο αργότερα, 4.000 περίπου Εβραίοι οδηγήθηκαν στο δρόμο του θανάτου, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.. Μετά τον πόλεμο, μόλις 150 περίπου από αυτούς κατάφεραν να γυρίσουν πίσω και να συνεχίσουν τις ζωές τους.
Η πλατεία Λεμονιάς στο Καμπιέλο βομβαρδίστηκε ανελέητα. Ίδια μοίρα είχε και το κτήριο του πρώτου Ελληνικού Πανεπιστημίου, της Ιονίου Ακαδημίας που τότε στέγαζε τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Κερκύρας.
Το αρχείο της Ακαδημίας, καθώς επίσης και σπάνιες εκδόσεις της Βιβλιοθήκης καταστράφηκαν και χάθηκαν για πάντα. Το κτήριο παρεμενε καμενο και εγκαταλελειμμένο εως τα μέσα του 1980, ανοικοδομήθηκε όμως και σήμερα στεγάζει την Πρυτανεία του Ιονίου Πανεπιστημίου διατηρώντας ευτυχώς ανέπαφη την παλιά αρχιτεκτονική του. Η Ιόνιος Βουλή υπήρξε άλλο ενα θύμα της φρικαλεότητας των βομβαρδισμών, ανοικοδομήθηκε όμως επίσης και σήμερα αποτελεί μουσείο.
Αλλο ένα ιστορικό κτήριο για την Κέρκυρα που χάθηκε για παντα ήταν ο περίφημος Μάρκας, η αγορά της Κέρκυρας. Βρισκόταν στο χώρο μπροστά από τη σημερινή Αγροτική Τράπεζα στη Σπηλιά και τα εγκαίνια του έγιναν τον Ιούνιο του 1821. Μπροστά από το κτίσμα αυτό υπήρχε ένα σιδερένιο πορτόνι με ένα μεγάλο ρολόι, ενώ στο εσωτερικό του υπήρχαν μαρμάρινοι πάγκοι και κομψές κολώνες. Δεξιά και αριστερά βρίσκονταν τα οι πάγκοι με τα ψάρια και τα κρέατα, ενώ στο κέντρο οι πάγκοι με τα φρούτα και τα λαχανικά. Έξω από το κτήριο του Μάρκα στέκονταν οι "άνθρωποι τση σπέζας", συνήθως παιδάκια, οι οποίοι φρόντιζαν να μεταφέρουν τα ψώνια στα σπίτια. Εικόνες και αρώματα μίας άλλης εποχής, τα οποία χάθηκαν για πάντα... Από τη λαίλαπα αυτή δε γλίτωσε ούτε άλλο ένα στολίδι της παλαιάς Κέρκυρας, το περίφημο και πολυτελές ξενοδοχείο Βella Venezia.


Το ξενοδοχείο αυτό αρχικά στεγαζόταν στα διαμερίσματα του Λιστόν, στη συνέχεια όμως μεταφέρθηκε στην περιοχή της Πόρτα Ρεμούντα. Το ξενοδοχείο αυτό φημιζόταν για τα ασημένια σερβίτσια του, τους κήπους του, τη σπάνια κάβα κρασιών που διέθετε και την πολυτέλεια που απέπνεε. Σήμερα, το ξενοδοχείο στεγάζεται σε ένα μικρότερο οίκημα στη ίδια περιοχή, απέναντι από το 2ο Γυμνάσιο.Τη νύχτα αυτή κάηκε επίσης, αλλά ανοικοδομήθηκε στη συνέχεια και η κατοικία του Λατίνου Αρχιεπισκόπου στην πλατεία Δημαρχείου. Κατά την περίοδο της Γαλλικής Κατοχής (1797-1799), το κτήριο αποτελούσε προσωρινό Δημαρχείο, στη συνεχεια, στα χρόνια των Ρώσων, υπήρξε η εδρα της Ιονίου Γερουσίας και στη συνέχεια αποτέλεσε Δικαστικό Μέγαρο. Σήμερα, το κτήριο στεγάζει το υποκατάστημα της Τράπεζας της Ελλάδος.

Μέσα σε δυο μέρες, το σίδερο και η φωτιά κατέστρεψαν τα περισσότερα από τα στολίδια της πόλης μας.. Κάποια από αυτά ανοικοδομήθηκαν, και άλλα ισοπεδώθηκαν εντελώς, παίρνοντας μαζί τους αναμνήσεις, αρώματα και εικόνες εποχών που πέρασαν ανεπιστρεπτί για την Κέρκυρα μας..Ή αρχοντιά της παλιάς Bella Venezia, η αίγλη του Δημοτικού Θεάτρου μας, ο πολύβουος Μάρκας, η παλιά Δημόσια Βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία και χειρόγραφα της. Το αρχείο της Ιονίου Ακαδημίας.... Εικόνες και μνήμες μίας Κέρκυρας που χάθηκε στο χρόνο...



 http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2010/09/14-1943.html


Saturday 1 June 2013

Corfu International Airport



Corfu International Airport, "Ioannis Kapodistrias" (Greek: Κρατικός Αερολιμένας Κέρκυρας, "Ιωάννης Καποδίστριας") or Ioannis Kapodistrias (Capodistrias) International Airport is a government-owned airport on the Greek island of Corfu at Kerkyra, serving both scheduled and charter flights from European cities. Air traffic peaks during the summer season, between April and October.

The Ioannis Kapodistrias International Airport, named after Ioannis Kapodistrias distinguished Corfiot European diplomat and first Governor of Greece, is located around 2 kilometres south of Corfu Town, half a kilometre north of Pontikonisi. The approach and landing, in a northeasterly direction, afford the flying passengers a spectacular aerial view of Pontikonisi and Vlaherna Monastery as well as the hills of Kanoni as the runway used for landing is actually a few hundred meters away from these landmarks.

The airport offers domestic flights with Olympic Air and Aegean Airlines, but the vast majority of traffic in the summer season is charter flights for holiday makers.

The majority of the charter traffic arrives on Mondays, Fridays and Saturdays mainly to coincide with the change-over days for holiday apartment rentals.

There is a taxi rank outside the terminal and a bus stop connecting the airport with Corfu Town.





 http://www.corfu-airport.com/



Saturday 27 April 2013

Пасха на Корфу . Πάσχα στην Κέρκυρα .

К Пасхе, главному православному празднику, благоговейно относятся все греки. Пышные торжества устраиваются и на Корфу.

Остров Корфу (Керкира) расположен всего в нескольких километрах от побережья Албании. Удобное географическое положение и мягкий климат сделали этот маленький участок суши (площадь острова составляет менее 600 кв. километров) лакомым кусочком. Люди жили здесь с давних времен, задолго до того, как на нем обосновались греки. Римляне, славяне, норманны, итальянцы, турки, - представители многих народов побывали на острове, как с дружественными, так и с враждебными намерениями. Заметный след в истории Керкиры оставили венецианцы. Это с их легкой руки за островом закрепилось второе имя – Корфу (хотя само название появилось несколько раньше). На Корфу сохранились античные укрепления, византийские храмы, католический собор, венецианские дворцы и крепости. Административный центр острова, который также называется Корфу, считается одним из самых красивых греческих городов.









                                     
Как и во всем христианском мире, Пасхальное воскресенье является кульминацией длинной череды обрядов и церемоний, которые проводятся в течение предшествующих семи-восьми дней. В Вербное воскресенье, за неделю до Пасхи, в Корфу проходит литания возле усыпальницы Святого Спиридона, которого жители острова считают своим небесным заступником. Согласно легенде, Святой Спиридон спас остров от чумы, унесшей жизни многих людей в 1629 году. Торжественная процессия, сопровождающая мощи святого, проходит по всему острову, делая многочисленные остановки для молитвы.

С понедельника жители начинают закупать продукты, готовясь к Пасхе. Во всех церквях звучат многоголосые духовные песнопения. Церковный хор можно услышать, даже находясь на улице или аллее рядом с храмом. В среду вечером на улице перед Муниципальным театром собираются толпы людей, чтобы услышать выступления певцов, исполняющего духовные гимны и хоралы. Естественно, в четверг все начинают красить яйца - непременный атрибут Пасхи.

В Страстную пятницу островитяне устремляются в церкви на богослужение. Молодые девушки приносят цветы и принимаются за украшение Эпитафии – расшитой плащаницы с ликом Христа. К полудню Эпитафии выставляют на всеобщее обозрение, чтобы верующие могли им поклониться. Днем происходит вынос Эпитафий. Каждый приход устраивает процессию, которую сопровождают священники, хор или оркестр, дети, несущие корзинки с цветами.

Последняя, самая торжественная Эпитафия происходит в десять часов вечера у главного собора, после чего начинается богослужение. В скорбной церемонии принимают участие высшие духовные лица острова, представители светской власти, а также тысячи обычных граждан.

Рано утром в субботу происходит вынос Эпитафии из Церкви Святого Спиридона. Эта уникальная традиция возникла в средние века. Поначалу она была связана с почитанием покровителя Корфу, которому приписывается избавление острова от голода в 1550 году. Но несколько десятилетий спустя венецианское правительство запретило – из соображений безопасности – вынос всех Эпитафий в пятницу, поэтому пятничная церемония была перенесена на субботу. Отменить традиционное шествие Святого Спиридона венецианцы не рискнули, не желая будоражить народ. В процессии рака с мощами святого занимает место епископа. Верующие движутся медленно, в похоронном ритме, под суровую музыку, которую исполняют местные оркестры.

В 11 часов утра раздается веселый перезвон колоколов. И тут – берегите головы! - из окон и с балконов домов летят тысячи глиняных горшков с водой. Это греки празднуют так называемое «Первое Воскрешение».


 


Возможно, этот обычай связан с венецианским влиянием, хотя в Венеции принято выбрасывать старые вещи из окон в первый день года. Некоторые считают, что ритуал имеет языческие корни и символизирует обновление природы. После того как горшки упали и разбились, настроение резко меняется. Оркестры шагают по улицам старого города, наигрывая быстрые марши.

И вот наступает главное событие! В грандиозном ночном богослужении в Корфу принимают участие тысячи людей. Все верующие держат в руках свечи. Мириады огоньков загораются в окнах, на балконах и на улицах. В полночь, когда епископ провозглашает “Христос воскрес”, раздается барабанный бой и в небе расцветают фейерверки. По окончании службы оркестры снова выходят на городские улицы. Люди идут вслед за ними, поют и обмениваются поздравлениями.

В Пасхальное воскресенье каждый приход устраивает шествие с образами (как ранее – с Эпитафией). Начинаются народные гуляния, танцы и пир горой. Торжества, представляющие собой смесь религиозных и светских мероприятий, продолжаются еще неделю по всему острову.



Saturday 23 February 2013

Beautiful color Santorini ! Божественный Санторини !

Санторини - самый известный греческий остров с богатой историей. Он известен своими великолепными видами из кальдеры вулкана, которая благодаря своей деятельности позаботилась о нынешнем облике городов Ия и Фира в 1956 году. В этом видео путеводителе вы найдете интересные места, пляжи, места археологических раскопок, церкви и прекрасные виды. Вдохновитесь и познакомьтесь с островом Санторини в деталях.



Wednesday 13 February 2013

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Σύντομη βιογραφία του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς (1896 - 1966)



Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος αυτός Ιεράρχης Ιωάννης εκοιμήθη στις αρχές του 18ου αιώνος αλλά μεταλαμπάδευσε την χάρη του στον μακρινό του ανιψιό, το Μιχαήλ (γιατί αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Αγίου Ιωάννη και όταν έγινε αργότερα μοναχός πήρε το όνομά του θείου του. Ο πατέρας του, ο Μπόρις ήταν στρατάρχης των ευγενών σε μία επαρχία του Χαρκώβ και ο θείος του ήταν πρύτανις Πανεπιστημίου Κιέβου. Η σχέση του με τους γονείς του ήταν πάντα άριστη. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί και πολύ ευγενικός και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του ήταν αυτός που γνώριζε τόσο καλά τους βίους των Αγίων και έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Τόσο πολύ εντυπωσίασε την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που επηρεάστηκε από την χριστιανική ζωή του μικρού Μιχαήλ και βαπτίστηκε Ορθόδοξος.


Είχαν μια εξοχική κατοικία κοντά σ' ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο μικρός Μιχαήλ. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει με ριζωμένη βαθειά την πίστη του γιατί όταν τα παιδιά λείπουν για αρκετό καιρό από το σπίτι τους επηρεάζονται εύκολα οι νέες τους ψυχές. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του. Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συμμαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιμωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όμως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης της Σχολής είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέμεναν να πάει στην Νομική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συμμαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα μαθήματα του, ωστόσο όμως ήταν καλός μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύμα ν' απλώνεται στην Ρωσία, όμως ο Μιχαήλ είχε βαθειά μέσα του την πίστη και ήταν τολμηρός. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκων συζητούσε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα του Ι. Ναού και να την λιώσουν.
Όλοι συμφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν' αντιδράσουν και ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό, όμως ο Άγιος διαφώνησε μαζί με λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όμως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και μετά από 1 μήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαμβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσμο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να μπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφημερίδες. Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Αργότερα μέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους μαθητές του, πήγαινε στα δωμάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιμόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιμόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωμα μπροστά στα εικονίσματα.


Όταν έφευγαν οι μαθητές για διακοπές στα σπίτια τους μιλούσαν με θαυμασμό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθημερινά. Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, ο Άγιος αρνείται και τους λέει ότι έχει πρόβλημα στην ομιλία του, αυτοί του λένε ότι και ο Μωυσής είχε πρόβλημα και τον εκλέγουν και τον χειροτονούν Επίσκοπο για την Σαγγάη. Φτάνει στις 21 Νοεμβρίου το 1934 στην Σαγγάη και βρίσκει μια μισοκτισμένη Εκκλησία και με κάποια προβλήματα στους κατοίκους εκεί που προσπάθησε να τους βοηθήσει ώστε να ‘ρθει η ειρήνη, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιερώνει στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.


Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα. Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κομμουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αμερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αμερική μεταφέροντας το ποίμνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Έτσι ο Άγιος τελούσε θείες λειτουργίες στα Γαλλικά, στα Ολλανδικά, όπως τελούσε πρώτα στα Ελληνικά, στα Κινέζικα και στα Αγγλικά. Δεν επέτρεπε στις γυναίκες που είχαν κραγιόν να ασπαστούν τις εικόνες και τον Τίμιο Σταυρό. Μια πνευματική του κόρη η Ζηναίδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει μερικά περιστατικά από την προορατικότητα του Αγίου.


Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με μικρά κουτιά με γράμματα μέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και μια σακούλα με ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Του ζήτησε να πάει να εργαστεί σε κάποια περιοχή και ήρθε να της δώσει ευλογία, όμως ο Άγιος της είπε να πάει σε κάποια άλλη περιοχή να εργαστεί και όπως πράγματι έτσι και έγινε λες και το πρωτογνώριζε. Τον γνώρισε το 1958 και ο πατέρας της πείθανε τον 1957, πριν πεθάνει της είπε: «απόψε μ' επισκέφθηκε ένας μοναχός κοντός με μαύρα» και αναρωτιόταν, ποιος να ήταν τότε δεν ήξερε τον Άγιο Ιωάννη. Όταν τον γνώρισα λοιπόν λέει η Ζηναίδα, μια μέρα ενώ ήμουνα στο σπίτι του σκεφτόμουν, κρίμα, εάν τον είχα γνωρίσει τότε που ήταν άρρωστος ο πατέρας μου θα προσευχόμουν και θα γινόταν καλά τότε ο Άγιος στράφηκε και της λέει: ξέρεις, επισκέφτηκα τον πατέρα στου όταν ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο και άνοιξε τον μικρό του κατάλογο και βρήκε στην σελίδα τ' όνομα του πατέρα μου «Βασίλειος Ζουλιέμ». Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τις σκέψεις μου εάν δεν ήταν προορατικός, άρα δεν ήταν θέλημα Θεού να ζήσει ο πατέρας μου.


Πολλές φορές ήθελα να τον ρωτήσω πολλά αλλά ήταν απασχολημένος και το βράδυ που θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσω εγώ τα είχα ξεχάσει και εκείνος ενώ έτρωγε την σούπα του σιγοψιθύριζε και άκουγα όλα όσα ήθελα να μάθω από τις ερωτήσεις που σκεφτόμουν να του κάνω και ο Άγιος σαν να τις γνώριζε και μου τις απαντούσε. Όταν αργότερα θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο στεναχωριόμουν πολύ και ενώ μας μιλούσε στην Εκκλησία εγώ έκλαιγα και τότε γυρίζει και μου λέει: «οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους στόχους και αγωνίζονται για την κατάκτηση του ιδίου πράγματος έχουν ενότητα ψυχής και δεν αισθάνονται την απόσταση του χωρισμού, η απόσταση δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην πνευματική ενότητα των ανθρώπων σε μία ψυχή». Και αμέσως ηρέμησα. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε με αγιασμό τον Ναό και το γραμματοκιβώτιο που έριχνε τα γράμματα του μόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αμερική άλλαξαν το γραμματοκιβώτιο με άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρέθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασμό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραμματοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια μέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι το ιερό κοιτώντας μέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά για τα προβλήματα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό.

Πριν φύγει για την Αμερική της είχε πει: όταν εσύ Ζηναίδα είσαι άρρωστη ή κάποιος άλλος να με ειδοποιείτε να έρθω και πράγματι μόλις διάβαζαν την Παράκληση θεραπευόταν. Το 1962 στις 21 Νοεμβρίου τον στέλνουν στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπο στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς. Γύρω στο λαιμό του είχε δέσει μια δερμάτινη θήκη με την εικόνα της Παναγίας μέσα, που είχε φέρει από την Ρωσία. Όταν πήγαινε στους ασθενείς διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και γινόταν το θαύμα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα κοιτούσε με το στοργικό του βλέμμα, όλοι δεν ξεχνούσαν το ζεστό του βλέμμα, όταν σε κοίταζε ήξερες ότι εκείνη την στιγμή ήσουν το πιο αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο. Συνήθιζε να περπατά ξυπόλητος ακόμα και στο πιο άγριο τσιμέντο στο πάρκο στις Βερσαλίες, έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ και μόνο όταν κάποιος φρόντιζε γι' αυτό, αλλιώς το παρέλειπε και αυτό. Τελούσε καθημερινά την Θεία Λειτουργία και το Άγιο Δισκάριο ήταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλήθος ονομάτων από κάθε τσέπη του έβγαζε χαρτάκια με ονόματα και κάθε μέρα προστίθενται και άλλα ονόματα από τα γράμματα που του έστελναν και του ζητούσαν να κάνει προσευχή. Στην Μεγάλη Είσοδο των Τιμίων Δώρων ξαναδιάβαζε πάλι τα ονόματα που εντωμεταξύ του είχαν δώσει και άλλα και αργούσε πολύ. Μετά την θεία Λειτουργία παρέμενε για ώρες στην Εκκλησία. Με περισσή φροντίδα καθάριζε το Άγιο Δισκοπότηρο και το Άγιο Δισκάριο, την Αγία Τράπεζα και την Αγία Πρόθεση. Παράλληλα έτρωγε λίγο πρόσφορο και έπινε άφθονο ζεστό νερό. Τα γράμματα που λάβαινε τα διάβαζε το απόγευμα μετά τη θεία λειτουργία αφού έβαζε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης και τα άνοιγε μην τυχόν και υπάρχει σε κάποιο γράμμα επείγουσα ανάγκη. Πολλές φορές έλεγε το περιεχόμενο των γραμμάτων πριν ακόμα τα διαβάσει, είχε το χάρισμα της προορατικότητας. Πολλές φορές εκεί στην Σαγγάη που ήτα γύριζε έξω τι νύχτες και έδινε ψωμί και χρήματα στους αστέγους και ζητιάνους, ακόμη και σε μεθυσμένους.



Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί, κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ακούστηκες ένας θόρυβος και όταν μπήκαν μέσα τον βρήκαν κάτω πεσμένο από την πολυθρόνα του και όπως λένε προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του εκ των προτέρων και ήξερε ότι ο θάνατος του πλησιάζει και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί, έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες, όλη την νύχτα διάβαζαν το ψαλτήρι και όλοι αγρυπνούσαν για τελευταία φορά μαζί του. Ο κόσμος ερχόταν για να προσκυνήσει και να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Δεσπότη τους.


Όλοι οι Ιεράρχες που τον γνώριζαν μιλούσαν για την ασκητική του ζωή. Μια ζωή όλο αγώνα πνευματικό που δεν είχε ξαπλώσει για 40 χρόνια σε κρεβάτια από τότε που έγινε μοναχός, που κοιμόταν μόνο μία ή δύο ώρες το βράδυ είτε όρθιος, είτε γονατιστός και σκυφτός στο πάτωμα, πολλές φορές κοιμόταν για λίγο απαντούσε κανονικά στο τηλέφωνο, όπως μαρτυρεί κάποιος που έτυχε να' ναι μπροστά του στο δωμάτιο του, ενώ μιλούσε του έπεσε το ακουστικό λίγο πάνω στα γόνατα και κοιμισμένος, όπως ήταν, απαντούσε σαν ν' άκουγε τον συνομιλητή του. Όλοι ένοιωσαν ότι είχαν μείνει ορφανοί γιατί ο Άγιος έδειχνε κατανόηση στον καθένα τους και πολλή αγάπη. Τον κήδεψαν στις 7 Ιουλίου το απόγευμα. Το σώμα του τόσες μέρες δεν είχε κανένα σημάδι αποσύνθεσης και όλοι ακουμπούσαν επάνω του σταυρούς λουλούδια και νήπια για να πάρουν την ευλογία και μερικοί Ιεράρχες τα εγκόλπιά τους.


Ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία, «στην Χαρά όλων των θλιβομένων». Εδώ υπηρέτησε τον Θεό και τους ανθρώπους και εδώ αναπαύεται ο Άγιος. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγγάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγ. Παρασκευή. Ετάφη σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Όλοι έφερναν στην μνήμη τους τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που τους είχε υποσχεθεί ότι και μετά την κοίμηση του θ' άκουγε τις προσευχές τους και τις θλίψεις τους όπως συμβαίνει σ' έναν ζωντανό άνθρωπο. Έτσι πήγαιναν τακτικά στον τάφο τους. Το φθινόπωρο του 1993 η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, αφού έγινε μία παννυχίδα στον τάφο του Αγίου, αποφάσισαν να τον ανοίξουν. Μόλις άνοιξαν την λάρνακα, είχε σκουριάσει λίγο το φέρετρο γιατί ήταν μεταλλικό, άνοιξαν με φόβο Θεού και προσευχή το φέρετρο. Το πρόσωπο του Αγίου ήταν σκεπασμένο με τον αέρα (κάποιο πανί) και η ματιά τους έπεσε στ' άφθαρτα χέρια του Αγίου. Ξεσκέπασαν και το πρόσωπο του και αποκαλύφθηκε και το άφθαρτο πρόσωπο του. Μια υπερκόσμια πνευματική γαλήνη, μια ευλαβική σιωπή απλώθηκε παντού. Βίωναν όλοι στιγμές θείας Χάριτος μπροστά στον Άγιο του Θεού. Αποφασίστηκε και την επόμενη χρονιά το 1994 στις 2 Ιουλίου να γίνει η ανακήρυξη του Αγίου επίσημα πλέον. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε και μας έστειλε ένα μεγάλο Άγιο να πρεσβεύει για εμάς δίπλα στον Θρόνο του Θεού στα χρόνια αυτά της γενικής αποστασίας μας από τον Θεό.



Ο Καθεδρικός Ναός με τους χρυσούς τρούλους και που είναι αφιερωμένος στην Παναγία, στην χαρά των θλιβομένων, βρίσκεται στη λεωφόρο Γκίρι μεταξύ 26ης και 27ης λεωφόρου και είναι το κτίριο που δεσπόζει στην βορειοδυτική πλευρά του Σαν Φρανσίσκο. Ο Ναός είναι ορατός από πολλά σημεία της πόλης, ή έρχεσαι από τη θάλασσα ή από την γέφυρα Χρυσή πύλη. Το κουβούκλιο του τάφου βρίσκεται δύο πατώματα κάτω από το Ιερό. Κατεβαίνει σ' ένα υπόγειο παρεκκλήσιο με χαμηλό αγιογραφημένο ταβάνι με τον Παντοκράτορα και με αγιογραφίες στους τοίχους και γυαλιστερό μαρμάρινο δάπεδο. Εδώ έρχονται καθημερινά, μετά την κοίμηση του οι πιστοί και προσεύχονται στον τάφο του. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται τον Άγιο, άλλοι του στέλνουν γράμματα και ζητούν την βοήθεια του και τις προεσβείες του. Ζητούν το νήμα από τα κεριά που ανάβουν στον τάφο του και λίγες σταγόνες λάδι από την καντήλα που καίει εκεί.

Κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία και καταφθάνουν εκεί στο παρεκκλήσιο του τάφου του πλήθους κόσμου. Στο κέντρο βρίσκεται η λάρνακα που είναι σκεπασμένη με τον μανδύα του Αγίου, γύρω υπάρχουν μανουάλια με κεριά αναμμένα. Στην κεφαλή της λάρνακας βρίσκεται τοποθετημένη η Επισκοπική μίτρα του Αγίου και η ποιμαντορική του ράβδος βρίσκεται στο κάτω μέρος της λάρνακας. Και εκεί βρίσκεται ένα αναλόγιο με το Ψαλτήρι που το διαβάζουν οι πιστοί όταν πηγαίνουν στο Άγιο και μετά του λένε τα προβλήματα τους. Σ' ένα άλλο αναλόγιο δίπλα είναι η εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας που την αφιέρωσε μια οικογένεια από την Κίνα στον Άγιο ως ευγνωμοσύνη που τους είχε βοηθήσει και έδωσε ένα ιερό όρκο η κυρία αυτή μαζί με την μητέρα της να δωρίσουν την εικόνα τους αυτή, το κειμήλιο τους στον Άγιο Ιωάννη στον τάφο του. Αυτή η εικόνα είχε έναν ιδιαίτερο νόημα για τον Άγιο, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, γιατί στην ζωή μας τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Αυτή την γιορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας ο Άγιος την αγαπούσε πολύ, η κουρά του έγινε σε Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας που ήταν αφιερωμένο στην εορτή των Εισοδίων. Επίσης την ημέρα των Εισοδίων πήγε ως Επίσκοπος στην Σαγγάη στον Ναό της Παναγίας μας που ονομαζόταν; «η αμαρτωλών Σωτηρία» και πάλι την ημέρα των Εισοδίων έρχεται στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπος. Όταν παντρεύτηκε η κυρία αυτή πήγε στην Αμερική στον Σαν Φρανσίσκο και απέχτησαν έναν αγόρι των Ιωάννη. Όταν αργότερα κατατάχτηκε στο στρατό και θα τον έστελναν στον πόλεμο στο Βιετνάμ, το αγόρι που ευλαβείτο πολύ τον Άγιο Ιωάννη πήγε στον τάφο του και του άφησε μια φωτογραφία που είχε του Αγίου πάνω στην Επισκοπική του μήτρα, που βρίσκεται πάνω στην Λάρνακα και μετά από λίγες μέρες την πήρε ως ευλογία, την έβαλε στην τσέπη της στολής του στο μέρος της καρδιάς και πήγε στον πόλεμο. Και από ότι έγραφε στην μάνα του ο αξιωματικός γιος της ο Άγιος τον προστάτεψε και καμία σφαίρα δεν τον χτύπησε. Κάποτε το απόσπασμα του αιχμαλωτίστηκε και αυτός γλύτωσε, μία βόμβα έπεσε δίπλα τους, άλλοι τραυματιστήκαν σοβαρά και αυτός έμεινε αβλαβής.


Η καντήλα πάνω από τη Λάρνακα του Αγίου καίει συνεχώς. Έρχονται εδώ όλοι με μια παιδική πίστη να μιλήσουν στον Άγιο, να παραπονεθούν για τις θλίψεις τους και ο Άγιος τους ακούει και τους βοηθάει. Ο Άγιος θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους». Επίσης και σ' ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους». Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε: «πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός» μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα, δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο. Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; - Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιος είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινε με σε αυτόν». Πως ο Άγιος διάβασε την σκέψη του αρρώστου και πήγε μέσα στην καταιγίδα στο νοσοκομείο δίπλα του; ήταν προορατικός και τα αψηφούσε όλα για τους ασθενείς του. Επειδή ταξίδευε συχνά αεροπορικώς και η σωρός του πάλι αεροπορικώς ήρθε από το Σιάτλ στο Σαν Φρανσίσκο, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς, αλλά επειδή γλύτωσε κάποιος από τροχαίο θεωρείται και προστάτης των ταξιδιωτών.


Μια δασκάλα φωνητικής, η Άννα, είχε βοηθήσει τον Άγιο στην Σαγγάη που ήταν. Του μάθαινε να προφέρει σωστά τα φωνήεντα, γιατί είχε πρόβλημα με το κάτω σιαγόνι του και δεν μπορούσε να προφέρει τις λέξεις. Από την πολλή νηστεία ήταν εξαντλημένος ο οργανισμός του και κρεμόταν πολύ το κάτω σιαγόνι του. Αυτός πάντα της έδινε σε κάθε επίσκεψη 20 δολλάρια. Μόλις άρχιζε την νηστεία, άρχιζε πάλι το ελάττωμα αυτό και τον επισκεφτόταν συχνά. Το 1945 τραυματίστηκε στον πόλεμο σοβαρά και ζητούσε να ‘ρθει στο νοσοκομείο ο Άγιος να την κοινωνήσει. Όμως είχε άσχημο καιρό με ανεμοθύελλα. Ήταν 10 με 11 την νύχτα, οι γιατροί της είπαν δεν μπορεί να γίνει αυτό, επειδή ήταν περίοδος πολέμου και το νοσοκομείο έκλεινε μετά την δύση του ηλίου. Το πρωί θα ειδοποιούσαν τον Επίσκοπο. Εγώ φώναζα: έλα Βλαντίκα, και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του θαλάμου και μπαίνει μέσα ο Άγιος μουσκεμένος από την βροχή. Τον άγγιξα γιατί νόμισα πως ήταν το πνεύμα του, εκείνος χαμογέλασε, με κοινώνησε και εγώ κοιμήθηκα. Όταν αργότερα ξύπνησα τους είπα ότι ήρθε ο Άγιος και με κοινώνησε, αυτοί όμως δεν με πίστεψαν το νοσοκομείο κλείνει μετά την δύση μου είπαν, οι πόρτες είναι κλειστές. Μία άλλη ασθενής τους είπε ότι πράγματι είχε έρθει ο Άγιος εκεί, αλλά ούτε εκείνη την πίστεψαν. Και ενώ η νοσοκόμα που δεν την πίστευε της έφτιαχνε το προσκέφαλο, βρήκε 20 δολλάρια. Ο Άγιος όταν ήρθε της άφησε και λεφτά γιατί δεν είχε τίποτα εκείνο το διάστημα. Τα χρόνια πέρασαν, όταν έφυγε ο Άγιος για το Σαν Φρανσίσκο, ήρθε και εκείνη εκεί και ήθελε να την ψάλλει και να την κηδέψει ο Άγιος. Και πράγματι το 1968 πέθανε το βράδυ της Μεταμορφώσεως από αέριο από γκάζι του σπιτιού της και μία άλλη κυρία, η Όλγα, είδε στον ύπνο της εκείνο το βράδυ τον Άγιο μέσα στον Ναό να θυμιάζει ένα φέρετρο με την Άννα μέσα και να της ψέλνει τόσο ωραία την νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι ο Άγιος της εκπλήρωσε την επιθυμία της. Το πρωί έμαθε η Όλγα ότι εκείνο το βράδυ πέθανε η Άννα.


Της Ζηναίδας της είχε αναθέσει τα δωρεάν γεύματα για πτωχούς, έπαιρνε λεφτά από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου, ένα ποσό των 20 δολαρίων κάθε μήνα για το σκοπό αυτό. Μια μέρα της έκανε δώρο 10 γαλλικά φράγκα, εγώ λέει η Ζηναίδα, τα ξόδεψα όλα για το σκοπό αυτό και ειδικά αυτόν τον μήνα έκανα πολλά έξοδα και χρώσταγα 70 δολλάρια. Δεν ήξερα τι να κάνω, έκανα προσευχή στον Άγιο (γιατί έλειπε στην Αμερική), του ζητούσα να με βοηθήσει, κάνω αυτό που μου είπες, αλλά τώρα έχω πολλά προβλήματα, βοήθησε με. Και το πρωί ο ταχυδρόμος της έδωσε ένα γράμμα από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου. Νόμισε πως θα ήταν τα συνηθισμένα 20 δολλάρια μέσα, όταν όμως το άνοιξε βρήκε 70 δολάρια, ακριβώς όσα χρωστούσε. Πήγε λοιπόν και ξεχρέωσε, έγραψε και ένα ευχαριστήριο γράμμα και τον επόμενο μήνα ήταν πάλι τα καθιερωμένα 20 δολλάρια. Εκείνα τα λεφτά της τα είχε στείλει ο Άγιος. Πριν φύγει της ανέθεσε να φροντίζει ένα ορφανό παιδί, τον Βλαντιμίρ. Αλλά κάτι με τα δωρεάν γεύματα, κάτι με την ηλικιωμένη μητέρα της και τον θείο της έσπασαν τα νεύρα της και άρχισε να παρακαλεί τον Άγιο να τη βοηθήσει να τα βγάλει πέρα. Θα τα παρατήσω, έλεγε, δεν αντέχω άλλο. Και το βράδυ είδε στον ύπνο της τον Άγιο να έρχεται σπίτι της και να πηγαίνει σε αυτήν μόνο και να την ευλογεί. Το πρωί ο ταχυδρόμος της έφερε ένα δέμα, ένα περιοδικό που είχε την μορφή του Αγίου όπως τον είχε δει στον ύπνο της και στο εξώφυλλο ένα σημείωμα: «Στην Ζηναίδα». Αμέσως πήρε χαρά και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της αυτό. Άλλη μια φορά την έσωσε από βέβαιο θάνατο. Μια μέρα ενώ θα έβγαινε έξω, κοιτώντας από το παράθυρο τον κόσμο είχε ανάμεσα σε κάτι αυτοκίνητα κάτι σαν μια μικρή σωλήνα, την κυρίεψε η περιέργεια και άρχισε να ντύνεται για να πάει κάτω να δει να το κλωτσήσει. Τότε κτυπάει η πόρτα, ανοίγει ήταν ο Άγιος. Μπήκε μέσα, κάθισε στην πολυθρόνα 5 λεπτά και έφυγε χωρίς να της πει τίποτα. Τότε ξανακτυπά στο παράθυρο και είδε αστυνομικούς στο δρόμο να παίρνουν με πολλή προσοχή αυτό το παράξενο πράγμα. Κατέβηκε γρήγορα κάτω και έμαθε ότι ήταν βόμβα και θα ήτα νεκρή που σκεφτόταν να το κλωτσήσει εάν δεν την καθυστερούσε ο Άγιος Ιωάννης.


Μια κυρία άρρωστη με πρόβλημα καρδιάς, φορούσε μια κονκάρδα με τον Άγιο Ιωάννη και μια μέρα λιποθύμησε στην Εκκλησία, τότε ο ψάλτης την σταύρωσε με την κονκάρδα, προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη να την κάνει καλά και πράγματι αμέσως συνήλθε.


Μια μέρα λέει η Ζηναίδα είχε μαγειρέψει η μητέρα της ένα φαγητό, τα βαρενίκι, που το τρώνε πολύ στην Ρωσία είναι ένα είδος ζυμαρικών με τυρί και θα πήγαινε στον Επίσκοπο Ιωάννη. Τα είδε στο τραπέζι ο θείος της και τα λαχτάρησε, πήγε η Ζηναίδα στον Άγιο μετά το φαγητό μαζί με τα βερανίκι και ο Άγιος έφαγε πολύ λίγο από τα τρόφιμα που του πήγε, τα βερενίκι όμως δεν τα άγγιξε καθόλου, τον πίεζε να φάει η Ζηναίδα, όμως αυτός δεν έφαγε καθόλου λες και προγνώριζε ότι τα είχε λαχταρήσει ο θείος της.


Κάποτε σκεφτόταν να πάει να του ζητήσει ευλογία να πάει σε Μοναστήρι. Το βράδυ τον είδε στον ύπνο της και δεν της έδινε ευλογία και κοιτώντας στον τοίχο της λέει: για χάρη του μείνε, και άνοιξε ο τοίχος και βγήκε ένα μωρό. Εκείνη έκλαιγε και ξύπνησε και σε λίγες μέρες γέννησε η γυναίκα του αδελφού της, αλλά αρρώστησε από φυματίωση και πάνω στον μήνα πέθανε, και ο αδελφός της της έδωσε να μεγαλώσει το μωρό. Γι΄ αυτό τότε της είχε πει ο Άγιος αυτά τα λόγια. Τον νοιώθει τόσο κοντά της τον Άγιο Ιωάννη η Ζηναίδα ακόμη και τώρα που έχει πεθάνει. Κάποτε θα πήγαινε με τον ανηψιό της, τον Φιλίπ, στην Αμερική και ο ανηψιός της τα χάλασε τα λεφτά του, θα ‘χει η θεία μου, έλεγε, και δεν τους έφταναν για τα εισιτήρια. Της είχε στείλει και λίγα χρήματα κάποιος γνωστός της αρχιμανδρίτης εις μνήμη του αγαπημένου Επισκόπου Ιωάννη. Και αποφάσισαν να πάνε, αλλά τα χάλασε ο ανηψιός της τα δικά του και άρχισε να προσεύχεται στον Άγιο να την βοηθήσει. Έλεγε. Εάν νομίζεις πως αυτό το ταξίδι θα ‘ναι για το καλό του Φιλίπ, βοήθησε μας. Και εκείνη την ημέρα πήρε ένα σημείωμα από το ταχυδρομείο 7.700 φράγκων στ' όνομα της, ακριβώς το ποσό που χρειάζονταν για τα εισιτήρια. Πήγε στο ταχυδρομείο και της είπαν ότι μπορεί να πάρει αμέσως σήμερα τα χρήματα και τα πήρε χωρίς να χει μαζί της ούτε καν την ταυτότητά της. Ευχαρίστησα τον Άγιο που πάντα με βοηθάει. Ήθελε να πάρει κόκκινες κρυστάλλινες καντηλόκουπες από την Αμερική (γιατί στην Γαλλία δεν έβρισκε) και όλο το ξεχνούσε εκεί που γύριζε στην Αμερική, και μόλις πήγαν στον τάφο του Αγίου, αμέσως το θυμήθηκε και πήγε μετά και αγόρασε, ο Άγιος την βοήθησε να τις θυμηθεί. Την ευλογία του Αγίου Ιωάννη να έχουμε όλοι μας.

 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ




Απολυτίκιον.
Ήχος πλ. Α'
Τον συνάναρχον Λόγον.

Ιωάννη Μαξίμοβιτς, αγγελόμορφε, ιεραρχών θεοφόρων και διδασκάλων σοφών εκλαμψάντων άρτι σάπφειρε πολύτιμε, ως Ορθόδοξων ασκητών καλλονήν και ποταμόν αστείρευτον θαυμασίων, σε ανυμνούντες ευχάς σου θερμάς προς Κύριον αιτούμεθα.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω

Τον ταπεινόν, απλούν, φιλόθεον, φιλάρετον, σεμνόν, μακρόθυμον, πραυν και ευμπάθητον, ευφημήσωμεν Ορθόδοξον ιεράρχην, Ιωάννην τον Μαξίμοβιτς, μελίσμασιν ως θαυμάτων φρέαρ όντως ακεσώδυνον, πόθω κράζοντες, Χαίροις, χάριτος σκήνωμα.

Μεγαλυνάριον.



Χαίροις, ιεράρχα νεοφανές, μάκαρ Ιωάννη, ταπεινώσεως κορυφή, χαίροις, ο ανύσας ουρανοδρόμον άρτι πορείαν και θαυμάτων κρήνη γενόμενος.



 http://www.impantokratoros.gr/Ioannis-Maximovits.el.aspx

Άγιος Σπυρίδωνας - δόξα στον Κύριο !

Wonderful Island Corfu : Полный обзор острова

Монастырь Пресвятой Богородицы Кассопитры на Корфу